martes, 31 de marzo de 2015

ANO INTERNACIONAL DA LUZ



2015. ANO INTERNACIONAL DA LUZ

(Celebración en Barcelona)


A ONU declarou 2015 ‘Ano Internacional da luz’. Nun acto académico celebrado en febreiro en Barcelona, España sobe ao carro das celebracións: “Esta conmemoración pretende concienciar á sociedade da importancia da luz e mais das súas teconoloxías asociadas en áreas coma a enerxía, a educación, a saúde, a comunicación ou o medio ambiente”. Nese acto inaugural, Ignacio Cirac, Caterina Biscari e Jeroni Nadal destacaron a importancia da luz nas nosas vidas. As actividades do Ano Internacional da Luz pódense consultar na páxina web lanzada polo Comité Español www.luz2015.es e mais no portal internacional www.light2015.org


Nós, desde a Biblioteca Escolar, queremos contribuír minimamente nesta conmemoración. Así, cada quincena –a partir desta semana e ata final de curso-, achegaremos o noso gran de area.

Comezamos na casa: a UdC celebrou unhas xeiras nas que diversos especialistas explicaban os Nobel 2014. O 20 de febreiro do 2015, tocoulle a quenda ao Nobel de Física 2014: Isamu Akasaki, Hiroshi Amano e Shuji Nakamura, polo desenvolvemento das luces led. A explicación correu a cargo do profesor Óscar Cabeza Gras, do grupo de investigación Mesturas, do dpto. de Física da Facultade de Ciencias da Universidade coruñesa.



Postos en contacto co prof. doutor Óscar Cabeza, respondeunos amablemente, enviándonos unha rica información e aconsellándonos que nos comunicásemos co noso dpto. de Física.

Reunímonos na Biblioteca coa catedrática de física do Instituto, Dª Mª Carmen Díaz Cabanas e velaquí a síntese que nos transmitiu sobre o que é un led.

Un led é un díodo. Un díodo é a unión de dos semicondutores, un tipo P (condución por ocos –sendo un oco a vacante que deixa un electrón nun enlace covalente) e outro tipo N (condución por electróns). Conseguimos os semicondutores tipo P e N dopando (engadindo impurezas: fósforo, arsénico, boro, indio...) por exemplo o xermanio (Ge)  e mais o silicio (Si).

O díodo só deixa pasar a corrente cando está polarizado directamente (aquí a catedrática de física debuxounos uns esquemas que vos aforramos: os que esteades directamente interesados deberedes preguntar aos vosos profesores nos vosos centros). No salto que dan os electróns ao pasar dun semicondutor ao outro pérdese unha pequena cantidade de enerxía en forma de luz, con fotóns de frecuencia. Esta é a fórmula a ter en conta: v=E/h (onde esa especie de uve representa a frecuencia, ‘E’ é a enerxía, e ‘h’ é a constante de Planck).

Variando a dopaxe (cantidade de impurezas) e variando o material pódese conseguir que a luz emitida teña unha frecuencia (=unha cor) concreta. É dicir, a cada frecuencia correspóndelle unha cor.

Ata aquí a explicación da nosa catedrática.

Na información do prof. dr. Cabeza Gras dísenos que a importante é a cor azul, xa se coñecían LEDs encarnados, amarelos e verdes nos anos 70, pero non se atopara ningún material que emitira en azul e, xa que logo, non se podía facer a luz branca.

Quizais vos interese tamén saberdes das aplicacións dos LEDs (información facilitada polo prof. Cabeza). Ademais do que xa sabemos (iluminación nos faros dos coches, nos semáforos, na nosa casa), hai moitas aplicacións:

. Displays alfa numéricos.

. Láseres LEDs (o azul traballa mellor có vermello)

. Pantallas para TV, teléfonos, ordenadores, tabletas...

. Carteis xigantescos que cambian as formas e cores a vontade.

. Flash das cámaras.

. Cultivo en lugares cerrados (poden imitar o espectro horario do sol).

. Facilidade para acolalos con paneis solares FV illados.

. Esterilización de auga (mediante LEDs ultravioleta).

. Sensores e mandos a distancia con LEDs infravermello ou ultravioleta.

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::


A pregunta que vos facemos é esta: Sabedes cal é a diferenza básica entre unha lámpada con luz LED e unha lámpada fluorescente (en termos de consumo)?

Desde a B. E. do Instituto esperamos ter despertado a vosa curiosidade científica!


(Os señores Akasaki, Amano e Nakamura, tras recibiren as medallas o 10 de Nadal do 2014)

luns, 30 de marzo de 2015

UN LIBRO CADA SEMANA



UN LIBRO CADA SEMANA
SEMANA DO 30 DE MARZO AO 3 DE ABRIL

Kafka e a boneca viaxeira, de Jordi Sierra I Fabra. Ilustradora: Minia Regos. Tradución: Carmen Torres París. Editorial Galaxia.


Resumo da obra:
 Kafka era un escritor aínda sen descubrir que camiñaba enfermo polo parque de Steglitz. Nun día fermoso e silencioso onde se respiraba ledicia, unha pequena nena rompeu con aquel silencio cos seus prantos. Era unha nena pulcramente vestida e cunhas primorosas trenzas, aquela nena choraba con toda a tristeza coa que pode chorar unha nena. Kafka o primeiro que pensou foi que aquela meniña perdera a súa nai, pero tendo en conta que non a coñecía e que non sabía tratar con nenos dubidou en achegarse, ata que uns segundos máis tarde decidiu achegarse. A nena non perdera a súa nai, nin caera nin se pelexara, senón que perdera a súa moneca (Bríxida). Kafka, ao ver que non podía facer nada por atopar a boneca, decidiu inventar unha historia, unha historia chea de imaxinación, chea de ledicia de vivir e sobre todo, chea de inocencia infantil. Kafka decidiu facer o traballo dun carteiro de bonecas. Que é un carteiro de bonecas? Pois un carteiro de bonecas é unha persoa á quen as bonecas mandan cartas para que as reciban as súas donas. Pero toda esta idea do Sr. Carteiro de bonecas causará tres semanas de traballo por parte de Kafka escribindo cartas de Bríxida en distintos países, como Francia, España, Italia... e tamén causará tres semanas de amizade entre Elsi e o Carteiro de bonecas, que rematará co namoramento e casamento de Bríxida cun explorador chamado “Gustav” en Tanzania.

Comentario:
Pareceume un libro cheo de ledicia e inocencia infantil, que che leva a pensar en que todos os nenos deste mundo queren crer que necesitan crer, e que todos os nenos deberían ter un carteiro de bonecas que cada día lle alegrasen o día para que todos os días fosen o mellor da vida dun neno, nun mundo onde os sorrisos se perden por enfados entre xentes que eles nin sequera coñecen.

Estudo do léxico:
Prestancia: excelencia, calidade.
Chunchar: espremer.
Languidez: abatimento, debilidade.
Limiar: entrada, soleira.
Chapeu: sombreiro.
Atribulado: aflixido.
Baluarte: protección, defensa.
                                                               Ana Mª Orosa Bermúdez, 1º da ESO.


xoves, 26 de marzo de 2015

CONCURSO GAÑAPUNTOS



CONCURSO GAÑAPUNTOS

SEMANA VIXÉSIMO CUARTA

“POIS ME falescéu ventura
en o tempo de pracer,
non espero haber folgura,
mais por sempre entristecer.
Tormentado e con tristura,
clamaréi ora por mí:
                Deus meu, eli, eli,
                eli lama sabac thani.

Quen mías coitas entendese
e meu dolor e quebranto
e de mí se adolescese,
comigo faría pranto.
Cuanto máis se ben soubese
o gran ben que eu perdí:
                Deus meu, eli, eli,
                eli lama sabac thani.
(Edición de Xosé Landeira Yrago).
Pregunta desta semana: En que século viviu o poeta políglota autor desta poesía, un poeta chamado Macías? (1 punto)

mércores, 25 de marzo de 2015

PALABRA VIVA

Hoxe inauguramos un novo capítulo. Nel terán cabida os traballos de aula que o equipo da Biblioteca Escolar considere interesantes e merecedores de seren coñecidos. Empezamos cunha entrevista feita na aula da profesora Ana Rey.

PALABRA VIVA

 ENTREVISTA A DIMAS FRAGA



He elegido al tío de mi padre, Dimas Fraga, para hacer mi entrevista, pues su historia está muy relacionada con un lugar muy conocido por  todos nosotros e incluso un poco odiado.
-Buenas tardes, Don Dimas. Muchas gracias por acompañarme. Me gustaría que me contara algo sobre su infancia.
¿A que se dedicaban sus padres?
-Mi padre trabajaba en la Diputación y mi madre cuidaba de la casa. Pero creo que te interesará más la profesión de mi abuelo, que era conserje del Eusebio da Guarda.
-¡Pues es el instituto al que voy yo! Sin desviar el tema de la entrevista ¿Dónde nació usted?
-Yo nací en la calle Tabernas número nueve, en el primer piso. Pero mis tres hermanos nacieron en el Eusebio da Guarda, y vivían en el reloj. Nuestra familia está muy unida al Eusebio.
- ¿Por qué no llegó a vivir usted en el Eusebio y sus hermanos sí?
- Porque mi abuelo, JOSÉ FRAGA LÓPEZ,  se jubiló y nos tuvimos que marchar de allí. Pero no te creas que dejó de trabajar. Montó una carpintería para poder seguir teniendo ingresos, pues estamos hablando de hace muchos años. Yo nací en el año 1935, antes de que comenzara la guerra civil española. ¡Nos tocó vivir una época muy difícil!
- ¿Y recuerda usted la vivienda del Eusebio?
-  Sí, subíamos por unas escaleras y le llamábamos "El Reloj". Continuamos visitándola porque creo recordar que allí continuó viviendo una tía mía durante algún tiempo, ella también trabajó en el Eusebio.
- ¿Y su abuelo dejaba que los amigos de sus hermanos subieran a la vivienda?
- No, no podían subir. Solamente podíamos ir los que vivíamos allí.
-¿Y ha estudiado usted en el Eusebio?
-No, yo fui al colegio que hay en la plaza de Azcárraga y después al de Maria Pita.
-Claro estaban mucho más cerca de su casa. ¿Y siempre estaba en la ciudad vieja?
-Sí, allí vivían mis amigos y también aprendí a conducir.
-¿Y a qué edad fue eso?
-A los diez años.
- ¡A los diez años! ¿Y quién le enseñó?
-Me encanta que me hagas esa pregunta, porque es una historia muy curiosa. Yo era vecino de la hija de Emilia Pardo Bazán, Doña Blanca. Y le caí simpático a su chófer y en sus ratos libres me enseñó a conducir.
- ¿Y le paró la policía por conducir siendo menor de edad?
- No, porque en aquellos años podíamos conducir los menores si algún adulto se hacía responsable.
Además tengo que decirte que nunca me han puesto una multa, porque cuando se está al volante hay que ser muy responsable y recordar siempre que si cometes imprudencias el coche puede matar.
-  Cambiando de tema, ¿cuál fue su primer trabajo?
- Cuando murió mi padre yo tenía 14 años y tuve que empezar a trabajar como niño de recados en los Juzgados. Cuando cumplí los 18 ya podía presentarme a las pruebas de Auxiliar, que en aquella época las hacían los propios Jueces.  Y si querías ascender a Oficial ya tenías que ir a examinarte a Madrid, pero era muy difícil aprobar si no tenías una recomendación o eras hijo de algún militar. Me cansé y me fui a trabajar a Brasil.
Y aunque ahora pueda parecerte algo muy extraño, para que mi madre pudiera viajar conmigo tuve que ir al Juzgado y firmar yo una autorización porque las mujeres no podían salir del país sin que un hombre lo autorizase. Todavía guardo el documento.
-¡Que despropósito!
Dimas, no tenemos tiempo para más. De verdad, muchas gracias por atenderme.
-Gracias a ti. Ha sido un placer contarte cosas sobre mi infancia.




Marcos Herrero Mejuto - 1º ESO