UN LIBRO CADA SEMANA

UN LIBRO, OU UNHA PELÍCULA BASEADA NUN LIBRO, CADA SEMANA

SEMANA DO 29 DE XUÑO AO 3 DE SANTIAGO

Matar a un ruiseñor.

   Vou comentar o filme Matar a un ruiseñor, baseado na novela do mesmo título escrita pola estadounidense Harper Lee, gañadora do  premio Pulitzer.

   A película trata dunha familia que vive no sur dos Estados Unidos nunha época en que o racismo segue moi vixente. Atticus  Finch e os seus fillos son os protagonistas. Atticus é avogado e  ten que defender a un home negro acusado de abusar dunha muller branca. Atticus demostra que Tom ,o acusado, é inocente pero aínda así é condenado; foxe e un policía mátao. Unha noite despois do ocorrido, Scout e Jem, fillos de Atticus, son atacados polo pai da muller supostamente atacada por Tom,  e Bud, un veciño solitario e un pouco extraño, mátao para salvalos. Atticus e o sheriff deciden deixar a Bud tranquilo xa que o acto foi en defensa dos nenos.

   A película gustoume moito, recomendaríaa. O que conta, o racismo, non só ocorría na época en que se desenvolve a película, tamén na actualidade , nos EEUU e noutros países. Móstra a inxustiza de culpar a unha persoa inocente só pola cor da súa pel.

   Gustáronme moito as interpretacións, especialmente os rapaces, xa que  é a través deles como se nos conta a maioría do que ocorre. A realización é moi boa, ambientación, fotografía ;quizais o final me deixa un pouco intrigada , pero merece a pena vela, conta a realidade.

 

                                                              Nicole Monar. 3º ESO.

UN LIBRO CADA SEMANA

UN LIBRO CADA SEMANA. SEMANA DO 22 AO 26 DE XUÑO

 

Verónica Roth, Diverxente.

   Creo que todo o mundo coñece este libro, aínda que sexa de oídas. A súa protagonista é Tris...pero o primeiro é explicarvos o seu mundo.

   Despois dunha terrible guerra, no mundo só quedaron uns poucos privilexiados que dividiron o mundo de dentro da muralla en cinco faccións: abnegación, cordialidade, erudición, veracidade, ousadía, estes últimos, encargados da seguridade da cidade (ou non?)

   Todos os rapaces de 16 anos fan unha proba para saber en que facción lles toca ir, mais hai algunhas persoas que poden ser de varias faccións...estes son os chamados diverxentes.

 Tris é unha diverxente, nacida en Abnegación e trasladada a Ousadía, Pero ten que ter coidado porque os diverxentes están desaparecendo, asasinados polos líderes de ousadía e erudición...

   O libro gustoume moito porque te mantén sempre atenta ao que vai pasar; ademais, mestura accción, amor, amizade e traición, para facer unha auténtica bomba de reloxería que non poderás parar de ler.

                                                        Alicia Cabana Noguera, 3º ESO.

 

Oh Happy Day!

Levamos varias semanas disfrutando dun programa na Televisión Galega que xira ao redor do mundo da música, pero nesta ocasión  a nivel de grupos vocais. Os grupos compiten entre si polo premio e, como podes imaxinar, cada vez os resultados son mellores.

Un dos nosos grupos favoritos é o que escomeza no minuto 54, e podes velo clicando na imaxe.

Ano Internacional da Luz

Luz Estelar

Todos coñecemos o que sucede cando os raios de luz do Sol pasan por algún obxecto con forma de prisma: os raios que saen forman un arco da vella. Alá polos inicios do século XIX, fai agora 200 anos, Joseph von Fraunhofer conseguira mellorar os aparellos que existían para facer esa descomposición. Empregaba os mellores cristais ópticos para conseguilo e o premio que obtivo deixoulle pampo: o espectro do noso Sol presentaba unhas liñas escuras, unha aquí, outra acolá. Por que aparecían? E non contento con iso, aproveitou para face-lo mesmo con estrelas coma Sirio e outras. Os espectros cambiaban!. Serviría isto para clasificar as estrelas? Pois si. A técnica, chamada espectroscopía, é unha especie de código de barras para a luz. E podémola empregar en máis casos.

Alguén descubriría máis tarde a resposta á primeira das preguntas. Decidiron aplicar o artello aos elementos químicos puros. Queimábanos e facíanlle o DNI á luz que emitían. E anotaban tamén os ocos que deixaban. A resultas destes estudos non só caracterizaron os elementos químicos que a nosa estrela ten na súa superficie, senón que apareceu un que non se vira ata entón nin siquera na Terra. Chamáronlle Helio, na honra do deus Helios (personificación do Sol para os antigos gregos). Así que o helio descubriuse antes no Sol que na Terra. Aproveito para dicir que a investigación básica descobre cousas inesperadas máis a miúdo do que parece e que só por iso temos a obriga de apoiala.

Cada estrela emite unha luz un pouco diferente das outras, aínda que estean na veciñanza. E iso sérvenos para saber moitas cousas: podemos saber canto tempo leva acendida, canto tempo lle queda para morrer, canto combustible gasta, a temperatura na súa superficie, a cantidade de luminosidade que ten e incluso a qué distancia está de nós. Con iso facemos clasificacións, etiquetamos as estrelas. E xunto ao seu tamaño, dicimos cousas coma que unha estrela é un xigante azul, unha anana branca ou sinxelamente amarela, coma o noso Sol, que afortunadamente é unha estrela normaliña de todo se a comparamos con moitas, pero que a nós nos chega dabondo.

De feito, uns astrónomos decidiron facer unha clasificación das estrelas baseada na temperatura que teñen na súa superficie (no caso noso é de 5.700 kelvins) e da luminosidade. A menudo unha e outra están relacionadas, e por iso deron en chamar secuencia principal á unha especie de camiño que a maior parte das estrelas coñecidas han de percorrer na súa vida. Mirando para o noso astro rei, está na metade do seu percorrido. Aínda ten folgos para varios miles de millóns de anos, malia que sabemos que terminará crecendo coma unha xigante vermella ata nos tragar no seu interior. Pero non temas, se para entón non temos alcanzado outra estrela con boa luz, non merecemos continua-la partida.

Profesor Mario S. García

UN LIBRO CADA SEMANA

Xulia Alonso, Futuro imperfecto.

   Algúns anos despois da súa publicación chega ás miñas mans a novela autobiográfica Futuro imperfecto, ópera prima de Xulia Alonso. Había tempo que unha obra non me chegaba tanto  ao corazón, pola emoción que transmite, pola profunda verdade do que conta e por como o conta: sen artificios, cunha  linguaxe sinxela pero moitas veces cargada de poesía e, sempre, de sentimento.

   A novela é a historia dunha xeración, a que nos os inicios da transición do franquismo á democracia se viu seducida polos "paraísos artificiais" da droga e  pagou un duro prezo. Ese foi o caso de Xulia e Nico, namorados na flor da súa xuventude (conmove a fotografía da portada, eles dous xovens, fermosos), amándose profundamente até o momento da morte prematura del, a consecuencia da SIDA, que levou consigo  tantos mozos daquela xeración. Xulia sobreviviu e, décadas despois, tivo forzas para contar, en forma de conversa co amado que xa non está, esa historia de amor, a deles, pero tamén a da súa familia e  amigos, que nunca os deixaron sós. E a súa historia individual, xa sen Nico, fóra xa da novela, que podemos intuír chea de forza e dignidade, nos fai ter confianza na condición humana.

   Lédeo, por favor, se queredes comprobar como, ás veces, a literatura é unha maneira de transmitir con palabras, as xustas, a VIDA.

Susana Piensos Linares.

MESA REDONDA NA B. E.

CEN ANOS DA TEORÍA DA RELATIVIDADE XERAL

MESA REDONDA NA BIBLIOTECA (II)

(O primeiro acelerador de partículas que houbo en España. Actualmente é unha das pezas de museo do MUNCYT coruñés)

Neste ano, 2015, cúmprense cen anos des que vira a luz a Teoría da Relatividade Xeral de Einstein. Con ese gallo celebrouse unha mesa redonda na biblioteca. Os rapaces do Club de Lectura rodean o profesor de física e química -e licenciado en químicas-, Miguel García, quen lles dá unha pequena charla sobre as aplicacións na nosa vida diaria da famosa teoría (un caso concreto que lles pon de exemplo é o sistema de localización GPS, ou a fabricación de aceleradores de partículas, onde se avanzou moitísimo: no MUNCYT coruñés temos xa un de museo, vello).

Estas tertulias manteñen moi alto o interese dos nosos alumnos. O profesor indicoulles libros adecuados e películas atractivas sobre o tema. O ano que vén seguiremos con estas mesas redondas na B. Escolar.

UN LIBRO CADA SEMANA

UNHA PELÍCULA BASEADA NUN LIBRO CADA SEMANA

SEMANA DO 8 AO 12 DE XUÑO DO 2015

Estraños nun tren.

   Vou comentar brevemente o filme Extraños nun tren, de Alfred Hitchcock, baseado na novela do mesmo título de Patricia Higsmith.

   A película conta como Guy, o protagonista, que vai nun tren, recibe unha extraña proposición de Bruno, outro viaxeiro ao que acaba de coñecer. A proposición é que Bruno matará á muller de Guy e Guy ao pai de Bruno. Pero as cousas complícanse e non todo sae como Bruno esperaba....

   A película gustoume moito, porque ten bastante intriga (a Hitchcock chamábano "o mago do suspense), e tamén humor negro. As interpretacións foron moi boas, sobre todo o actor que interpreta a Bruno, que consegue facer do seu personaxe, un  desequilibrado , un personaxe moi crible. Ademais, desde o punto de vista técnico (fotografía, ritmo, música...) está moi ben feita. Recoméndoa.                                          

                                                                          Pilar López de la Osa, 3º ESO.